جامه دران

خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم
اين راز با كه گويم و اين غم كجا برم
جــــان باختم به حسرت ديدار روى دوست
پــــــروانه ، دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دورى او كنج اين قفـــس
ايـــن دام باز گير تا كه معلّق زنان پرم
ايــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ريـــــا
آيــــا شــــــود كه بر درِ ميخانه بردرم
گـــر از سبــــوى عشق دهد يار جرعه‏اى
مستــانه جان ز خرقه هستى درآورم
پيرم ولى به گوشه چشمى، جوان شوم
لطفــــى! كــــــه از سراچه آفاق بگذرم